'Het werd tijd om ook wat luchtigere verhalen te maken'
Journalist Karlijn van Houwelingen is in het dagelijks leven correspondent in New York voor onder meer het Algemeen Dagblad. Ook is ze op de radio regelmatig te horen over de Amerikaanse actualiteiten in het VPRO-programma Bureau Buitenland. Eerder schreef ze bij onze collega’s van Hollands Diep het prachtige boek Dit is Amerika: Over status, macht en sekse in Trumps macholand, een indringend portret van de Verenigde Staten tijdens de Trump-jaren.
Maar nu gaat ze een heel ander soort boek schrijven. Ze gaat haar woonplaats New York tonen aan de hand van dierenverhalen. Het boek zal dit najaar bij Murrow verschijnen.
Alle reden om daar het fijne over te weten te komen, natuurlijk.
[De telefoon gaat over]
Hoi Karlijn. Je vorige boek ging over de Trumpjaren. Hoe kwam je op het idee om je nu te richten op New Yorkse dierenverhalen?
‘Het verkiezingsjaar van 2020 was een intensief jaar voor mij als correspondent. Ik zat middenin de beangstigende eerste corona-uitbraak in New York, het land stond op z'n kop door een golf aan protesten tegen racisme en politiegeweld, en toen volgde na de verkiezingen ook nog de Capitoolbestorming. Ik besloot dat het tijd was om ook wat luchtigere verhalen te maken, die ik naast de verslaggeving van het nieuws kon oppakken. Zo stuitte ik op een verhaal over een eenzame, oude olifant in een dierentuin van de Bronx in New York. 'Happy', was de betekenisvolle naam van de olifant. Maar volgens een dierenrechtenadvocaat was de olifant helemaal niet zo happy. Hij stapte naar de rechter om zijn cliënt Happy te bevrijden, en dat riep allerlei grote vragen over de positie van dieren in onze samenleving op.
‘Vervolgens schreef ik een stuk in de krant over coyotes in Central Park. Ja, coyotes. Die zijn als diersoort heel succesvol in de VS, ze hebben inmiddels het hele continent veroverd. Hoe dan ook, dat maakte me nieuwsgierig naar de dieren in New York, een opeenhoping van mensen. Het is ook een interessante manier om de stad daarmee op een andere manier te laten zien. New York is al eindeloos vaak beschreven, beschouwd en afgebeeld. Maar naar mijn weten nog niet op deze manier.’
Je woont inmiddels zeven jaar in New York. Is je blik op de stad in die jaren veranderd?
‘De stad heeft een bepaalde aantrekkingskracht. Vaak hebben mensen het over de energie van New York. Die is er zeker. De meesten komen naar de stad om hun droom na te jagen. Geweldig, natuurlijk, en heel inspirerend. Maar na zeven jaar ga je daar ook wel de keerzijde van zien. Het leven is hier jachtig en kent weinig rust. Mensen werken veel, moeten dat ook doen om de huur te kunnen betalen. Iedereen is behoorlijk met zichzelf bezig.’
Klinkt gezellig.
‘Ja, soms dus toch ook weer wel heel erg. Er zijn plekken in de stad waar nog echt een dorpsgevoel heerst. Vooral bij de bodegas is dat het geval. Dat zijn een soort kleine buurtwinkeltjes die dag en nacht open zijn. Je kunt er naast boodschappen doen ook terecht voor al je levensvragen, of er bijvoorbeeld vragen naar een goede loodgieter. New Yorkers laten de eigenaren soms zelfs op hun kinderen passen. Maar wat extra interessant is: al die winkeltjes hebben dus een eigen kat. Dat zijn de zogeheten bodega-katten van New York. Die zijn mateloos populair en hebben een soort van celebrity-status bereikt. Ze hebben eigen Instagram-accounts. Als er eens een bodega-kat verdwenen is, gaat de hele buurt helpen zoeken. Een soort culthit dus, zowel de katten als de bodega's. Daar schrijf ik ook een hoofdstuk over.'
Leuk. Dus op die manier laat je van de stad aspecten zien die we nog niet kennen.
'Precies.'
Heel veel succes met schrijven!
'Dank je!'
